ศิลปะและท่าทาง: นักเต้น Hope Boykin ค้นพบอิสระแบบใหม่ด้วย AirPods

Boykin เริ่มเดินทางตั้งแต่อายุ 3 ขวบ และเป็นนักเต้นมืออาชีพมาตลอด 26 ปี โดยประจำอยู่ที่โรงละคร Alvin Ailey American Dance Theater (AAADT) มาเป็นเวลา 19 ปีแล้ว

"ฉันเริ่มออกแบบท่าเต้นตั้งแต่ราวๆ 4 ขวบ" Boykin กล่าว "ตอนฉันอยู่เกรด 4 ฉันได้รับการติดต่อให้ออกแบบท่าเต้นให้กับ ‘Willy Wonka and the Chocolate Factory’ ด้วย"

Boykin จะกลับมาร่วมงานกับ AAADT ในเดือนหน้า หลังจากเกิดอาการบาดเจ็บที่ข้อเท้าไปเมื่อเดือนธันวาคม ก่อนจะหวนคืนสู่เบื้องหน้าเวทีอีกครั้ง เธอมีงานออกแบบท่าเต้นให้กับศิลปินอีกหลายรายรออยู่ ขณะนี้ เธอทำงานอยู่ในโรงละคร และออกแบบท่าเต้นให้กับละครเพลงเรื่องใหม่ที่ Public Studio ในนิวยอร์ก เธอทำงานร่วมกับนักเรียน BFA ที่โรงเรียน The Ailey เพื่อออกแบบการแสดงเดี่ยวของตนเองในงานเพื่อการกุศลที่กำลังจะจัดขึ้น ผลงานล่าสุดของเธอคือการออกแบบท่าเต้นให้กับนักร้องเพลงโซล Andra Day ในเพลง “Rise Up” ที่จัดแสดงในพิธีเปิดอาคาร Hudson Yards เมื่อวันที่ 15 มีนาคม 2019 ที่ผ่านมา "ดูเหมือนว่าทุกครั้งที่ฉันได้รับบาดเจ็บ ฉันมักจะค้นพบวิธีใหม่ๆ ในการถ่ายทอดความเป็นตัวเองออกมาเสมอ" เธอกล่าว "สิ่งนี้ย้ำเตือนว่าไม่มีอะไรหยุดฉันได้"

ตอนที่ Boykin ได้รับการติดต่อให้มาออกแบบท่าเต้นสำหรับการแสดงที่ Hudson Yards เธอใช้เวลาอยู่กับเพลงของ Andra Day ตลอดทั้งวันด้วยการใส่ AirPods เอาไว้ตลอดเวลา "ฉันฟังเพลงเยอะมากจนรู้สึกกระวนกระวาย" เธอกล่าว "ฟังบนรถไฟ ตั้งแต่ออกจากบ้าน จนกลับถึงบ้าน เมื่อคุณรู้ว่าเธอจะ [หายใจเข้า] หรือ [หายใจออก] ตอนไหน นั่นแหละคือตอนที่คุณจะใส่ท่าทางลงไปได้ นั่นคือการเอาตัวเองเข้าไปอยู่ในบทเพลงจริงๆ"

Boykin สนุกกับการเคลื่อนไหวอย่างอิสระ เธอเต้นอย่างพลิ้วไหวราวกับล่องลอยอยู่ในสตูดิโอ เพลิดเพลินอยู่ในโลกของตัวเองที่โรงเรียน The Ailey "บ่อยครั้งที่ฉันคิดว่าการออกแบบอะไรสักอย่างเป็นการออกแบบมาเพื่อฉัน" เธอกล่าว "ฉันสามารถหมุนตัว เด้งตัว และกระโดดได้โดยที่หูฟังไม่หลุด ไม่มีอะไรมาพันธนาการคุณไว้ และคุณก็เป็นอิสระ"

Boykin นึกถึงวันเก่าๆ ตอนที่เธอทำงานกับ Philadanco ในยุค 90 ในสมัยนั้น นักเต้นจะต้องเรียนรู้บทเพลงด้วยการดูวิดีโอฟุตเทจการแสดงที่อัดด้วย VHS บนโทรทัศน์ "คุณจะต้องดูวิดีโอแล้วก็กรอเทปเพื่อกลับไปดูใหม่ แล้วคุณจะต้องกรอบ่อยมากจนมันพัง สุดท้ายคุณก็จะเหลือเทปเปล่าๆ แล้วก็ต้องเลิกดู"

ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา Boykin ก็หันมาใช้เทคโนโลยีทุกอย่างที่มีให้ใช้ด้วยความเต็มใจ Boykin ชื่นชอบศิลปะของการบันทึกภาพมาโดยตลอดตั้งแต่สมัยกล้องวิดีโอเทปคาสเซ็ตในยุคแรกๆ จนมาถึง AirPods และคอลเลกชั่น iPhone ที่เธอวางเรียงรายไว้ในสตูดิโอคู่กับกล้อง DJI Osmo เพื่อบันทึกการซ้อมของเธอจากทุกมุมในสตูดิโอ เธอผลิตหนังสือของตัวเองขึ้นมาหนึ่งเล่มในชื่อ “Moments” ซึ่งรวบรวมคำพูด ข้อความขบขัน และรูปภาพของเธอเอาไว้เป็นคอลเลกชั่น เธอมีชุดวิดีโอ (ที่ถ่ายทำและตัดต่อเองโดยใช้ Final Cut Pro) ที่ใช้ถ่ายทอดความเป็นตัวเองใน “ยามว่าง” นักเรียนของเธอและเครื่องมือล่าสุดที่เธอใช้

"ฉันใส่ AirPods ไว้ตลอด จะได้แน่ใจว่างานที่ทำออกมาตรงกับเสียงเพลงอย่างที่ควรจะเป็น" Boykin กล่าว "แต่ฉันก็ไม่ได้เปิดให้นักเต้นฟังด้วยตลอด พวกเขาจะได้ใส่ความรู้สึกที่แท้จริงของตัวเองลงไป พวกเขาจะได้ไม่พยายามเต้นตามท่อนใดท่อนหนึ่ง คอร์ดใดคอร์ดหนึ่ง หรือโน้ตใดโน้ตหนึ่ง บางครั้งฉันจะบอกพวกเขาว่าควรรู้สึกยังไง ก่อนจะให้ฟังเพลงจริงๆ"

"การทำแบบนั้นช่วยให้พวกเราตื่นเต้นและรู้สึกเหมือนเป็นผืนผ้าใบสำหรับเธอ" Martina Viadana นักเรียนคนหนึ่งที่โรงเรียน The Ailey กล่าว Boykin เรียก Viadana ว่าเป็น "ร่างกาย" สำหรับให้เธอถ่ายทอดท่าเต้นที่ออกแบบขึ้น ก่อนที่นักเต้นจะเคลื่อนไหวในแบบของตัวเองได้ "ฟังดูแล้วเธอเป็นเหมือนจิตรกรเลย"

แม้ว่าเทคโนโลยีอาจดูเหมือนสิ่งที่ตรงกันข้ามกับการเต้นรำ แต่เทคโนโลยีก็ได้เปลี่ยนแปลงประสบการณ์ที่นักเรียนได้รับ ทำให้พวกเขามีอิสระในการเคลื่อนไหวและเรียนรู้ในแบบของตนเองได้ช้าเร็วตามความถนัด สำหรับ Boykin เทคโนโลยีทำให้เธอมีอิสระในการสร้างสรรค์ แม้ว่าจะมีอุปสรรคในการเคลื่อนไหว

“อิสระเป็นได้หลายสิ่งหลายอย่าง” Boykin กล่าว "ในฐานะนักแสดง ฉันสามารถแกล้งทำอะไรก็ได้ ฉันสามารถยิ้มพร้อมกับทำให้น้ำตาไหลออกมา หรือขึ้นแสดงหลังจากพ่อเสียชีวิต หรือรู้สึกไม่มีค่าแต่ก็ยังแบ่งปันบางอย่างได้ การได้ใช้เวลาอยู่ในโลกของตัวเองสักพักเป็นเรื่องที่ดี"

"เวลาที่ฉันอยู่ในห้องกับคนหลายๆ คน มีโทรศัพท์อยู่ในกระเป๋า และมี AirPods อยู่ในหู” เธอกล่าว “และฉันสามารถหลุดออกจากพื้นที่นั้นได้ ฉันไม่ได้ถูกผูกติดอยู่กับสาย ไม่ถูกผูกติดกับความคิดเห็นของใคร ไม่ผูกถูกติดกับการตัดสินของคนอื่น มีแค่ฉัน และฉันก็สามารถเป็นอิสระได้เท่าที่ต้องการ"