Een wereld van verschil dankzij het Giving-programma

De veertienjarige Michael Normoyle springt op van zijn stoel en schrijft zijn versleuteling op het bord: ZLANZRVFZVPUNRY.

De rest van de klas begint aan hun tafels driftig te schrijven, in de hoop als eerste de puzzel op te lossen.

In de les programmeren aan de Terence MacSwiney-school in Cork (Ierland) gaat het er nog wel eens strijdlustig aan toe in deze groep veertien- en vijftienjarigen. Dat geldt vooral voor Normoyle en zijn klasgenoten Seán Harris en Michael McGlue, die alledrie meedingen naar de titel van beste programmeur van het jaar.

Het programma is onderdeel van een speciaal initiatief dat mede mogelijk wordt gemaakt door vrijwilligers van de Apple campus in Cork. Elke week helpt een tiental vrijwilligers mee op de school met lessen programmeren, tekenen, fotografie, muziek en video. Sinds het programma drie jaar geleden begon, zijn de school – een van de meest economisch achtergestelde scholen van Ierland – en de leerlingen compleet veranderd.

Het is een van de vele duizenden organisaties waar Apple medewerkers vrijwilligerswerk doen. Elk uur dat ze daaraan besteden en elke donatie die ze doen, wordt door Apple verdubbeld. In 2018 kwam dat neer op ruim een kwart miljoen uur vrijwilligerswerk en meer dan USD 125 miljoen aan donaties voor organisaties overal ter wereld.

Bijvoorbeeld in China, waar Apple als een van de weinige internationale bedrijven donaties van medewerkers verdubbelt. Er zijn nu 32 goede doelen in China die in aanmerking komen voor dit programma, waaronder de China Foundation for Poverty Alleviation. Alleen al in 2018 heeft deze organisatie meer van 175.000 mensen in 24 provincies geholpen met noodhulp en voorbereidingen bij rampen. 

Acht jaar na de start van het Giving-programma van Apple is het een krachtige beweging ter ondersteuning van goede doelen wereldwijd geworden, die al met al ruim USD 365 miljoen heeft opgebracht. Maar als je mensen ernaar vraagt hoe het programma hun leven heeft veranderd, vertellen ze dat de invloed ervan niet in geld is uit te drukken.

“We hebben een groot aantal leerlingen voor wie het leven niet meezit”, aldus Phil O’Flynn, rector van de Terence MacSwiney-school. “Maar dankzij dit programma krijgen ze wat extra aandacht en hebben we een aantal onvermoede talenten ontdekt.”

Voordat ze aan het programma begonnen, hadden Normoyle, Harris en McGlue nog nooit een carrière in programmeren overwogen. En nu zijn ze alledrie goed op weg om als eerste in hun gezin verder te leren na de middelbare school, zien ook hun docent Linda Cagney en rector O’Flynn.

“Je moet mensen hoop geven, in welk vakgebied je ook werkt”, aldus O’Flynn. “Soms heb je daar wat hulp bij nodig, en dat is precies wat dit programma doet. Het tilt de school naar hoger plan.”

In de les programmeren zijn de leerlingen intussen nog steeds bezig om Normoyles versleuteling te kraken. Uiteindelijk roept er iemand: “My name is Michael.” 

Hij grijnst: dat is het goede antwoord.

***

Lauren Cook, 24, studeerde in 2017 aan de San Jose State University en probeerde met vier bijbanen de eindjes aan elkaar te knopen. Op een dag zag ze op een flyer op school dat de Second Harvest-voedselbank eten kwam uitdelen. Ze kwam er weer vandaan met meer dan alleen een tas vol boodschappen.

“Dankzij Second Harvest ben ik geworden wie ik ben. Sorry, ik word er een beetje emotioneel van”, zegt Cook door haar tranen heen. “Ik hoefde er nog maar één bijbaan op na te houden, waardoor ik me meer op mijn studie kon richten.”

Sinds het begin van de crisis in 2008 is het aantal mensen dat maandelijks aanklopt bij de Second Harvest-voedselbank in de gemeenten Santa Clara en San Mateo – waar het grootste deel van Silicon Valley onder valt – met 47 procent toegenomen, van 175.000 naar 260.000. Alleen al in 2018 kwam dat neer op bijna 55 miljoen maaltijden.

De betrokkenheid van Apple vrijwilligers bij Second Harvest dateert al van het jaar 2000. Afgelopen jaar hebben medewerkers bijna 3000 uur lang eten gesorteerd en verspreid, waarmee deze voedselbank een van de organisaties is waar de meeste uren Apple vrijwilligerswerk in de VS naartoe gaan.

“Wat wij zo belangrijk vinden aan deze samenwerking, is dat we kunnen bouwen op de Apple vrijwilligers”, aldus Leslie Bacho, CEO van Second Harvest. “Omdat we op langere termijn samenwerken, kunnen we blijven innoveren en nieuwe dingen uitproberen, zoals voedsel uitdelen op universiteiten. Als we ergens in het land honger kunnen voorkomen, is het wel hier. En dat geeft me hoop.”

***

Toen Samuel Snowe (29) zijn ‘chest binder’ uitpakte, vond hij tot zijn verbazing nog iets in het pakket.

“Je bent goed zoals je bent”, begon het briefje. “De eerste stap is van jezelf te houden. Door jezelf te zijn, ben je al geweldig. Bedankt.”

Als afzender stond er alleen “Megan”. Snowe werd overmand door emoties. Dat korte briefje herinnerde hem eraan dat hij niet alleen was.

In 2009 kwam Aydian Dowling ervoor uit dat hij transgender was, maar zijn transitie werd niet vergoed door zijn verzekering. Uiteindelijk wist hij zelf en met hulp van vrienden genoeg geld bijeen te brengen, en zijn negatieve ervaring van toen motiveert hem sindsdien om anderen te helpen. Twee jaar geleden was hij een van de medeoprichters van Point of Pride, dat genderbevestigingsprogramma’s voor transgenders organiseert en mensen helpt voor hun gender uit te komen.

Een voorbeeld daarvan is het kledingprogramma, dat wereldwijd al meer dan 3500 gratis ‘chest binders’ naar mensen zoals Snowe heeft opgestuurd. En altijd met een persoonlijk briefje als aanmoediging.

Het idee om een briefje bij de kleren te stoppen kwam van Apple medewerker Liz Byrne, die nu in de Raad van Bestuur van Point of Pride zit. Toen Liz op de middelbare school een moeilijke tijd doormaakte, kreeg ze zelf ook een aanmoedigingsbrief van een goede vriendin. Sindsdien heeft Liz bijna 20 schrijfsessies op de Apple campussen in Cupertino, Austin en Sacramento georganiseerd, waar honderden medewerkers op af kwamen.

Voor Snowe was de gratis binder ontzettend belangrijk, maar het briefje betekent nog meer voor hem.

“Als transgender zijn er genoeg momenten waarop je denkt dat je het niet waard bent om te leven. Dat je minder bent dan de rest”, vertelt Snowe. “En dit soort gebaren herinnert ons eraan dat we net zo goed zijn als de rest, dat we nog leven en dat er mensen zijn die om ons geven.”